بـرای آمـدنـت نجـمـه بـی قـرارت بود            هـزار سـرِّ مگـو دیـد و رازدارت بود

مدیـنـه شـاهـد شب زنـده داری موسی            تـمـام بـارقـه هـا نـیـز در مـدارت بـود

ارادۀ ازلــی بـا عــلــی رقــم خــورده            رضای حق به رضای تو اعتبارت بود

چـقـدر پـاقـدم تـو فـرشـتـه خـلـق شده            نگـاه فـاطمه ازعرش در زیـارت بود

شـنـیـد حضرت یکتا شـهـادتـیـنـت را            یقین که حضرت جبریل هم کنارت بود

تـو پــارۀ تـن پـیـغـمـبـر خـدا هـسـتـی            شـبـیـه فـاطـمـه شأن بـزرگـوارت بود

تو آمدی که ولایـت شود به تو کـامـل            خوش آمدی که امامت در انتظارت بود

اگـر نـبـود نـدای حـدیـث سـلـسـلـه ات            چگونه سلسلۀ شیـعـه رستـگـارت بود

خـدا ادامـۀ موسی بن جعـفـرت خوانده

و اوست نور دو چشم پیمبرت خوانده

تـو انــتــفـــاضــۀ الله اکـــبـــری آقـــا            تـو خــیـزش هــنــر دیـن داوری آقــا

تو انقـلاب جـدیدی ز دین به پـا کردی            یقـین حکومت دین را تو رهـبـری آقا

تو نـور قـافلۀ راسـخـون فی الـعـلـمـی            تـویـی کـه عـالـم آل پــیــمــبــری آقــا

به رغـم دشـمـن دیـریـنـۀ بـنـی هـاشم            تـو از الـسـت ولـیـعـهـد حـیـدری آقــا

قسم به سورۀ کـوثر که بعد مادر خود            تویی که خـیـرکـثـیری تو کـوثـری آقا

به پیش اهل نظـر کـعـبـۀ حـقـیـقـی تو            تو قـبـلـه ای تو امامی تو سـروری آقا

رئوفی و هـنـر تو حـکـومت دلهـاست            چـه دلـنـوازی و چـه ذرّه پـروری آقا

تو یـوسـف دل مـایی و یـوسف زهـرا            و ما هـمه سـرِ کـویِ تو مـشـتـری آقا

روانـۀ حـرمـت با هـزار حـج شـده ایم

که زائر حـرم ثـامـن الحـجـج شـده ایم

تویی که داده ای احساس، قلب ایران را            بهشت کرده ای از مقدمت خراسان را

تمام مـملکـت شـیـعـه شد قـدمـگـاهـت            دمی که لطف تو بارید کشور جان را

بـه خـیـر مـقـدم تـو لـشـگـر فـدایـی ها            ز یـادها بـبـرد صبح عـیـد قـربـان را

طلوع شمس ولایت ز مشرق این خاک            به عـالـمـی بـبـرد آفـتـاب و بـاران را

به خانوادۀ موسی بن جعفرش سوگـند            خدا به ملک رضا مژده داد ایـمان را

به اهل فارس پیمبر به خطبه ای فرمود:            که نـور عـلـم بگـیـرد دیـار سلمان را

به فرش های حرم بسکه عرش پیماییست            کـسـی بـهـا نـدهـد قـالـی سـلـیـمـان را

قسم به روح خدا و وصی  او که خدا            از این دیار شکسته ست شاخ عدوان را

دعـای تـو نـفــس قــدسـی ولایـت شـد

که راه قـدس هم از کـربـلا هدایت شد

کـجـاست زنـده دلی تا بـبـیـند از جاده            دل رئــوف تــو و عــاشـقــان دلــداده

به سوی روضۀ رضوان قلوب، در پرواز            بـه دسـت، پــرچـم رزمـنـدگـان آزاده

از این حـرم شهدا راه جبهه را رفـتند            خداست شاهد یـاران دست و سر داده

چه کـرده ای تو مگـر با دل محـبـانت            که سر ز پـا نشنـاسنـد و مست، از باده

تویی که همدل و هم صحبت فقـیرانی            بـرای حـاجـت مــردم هـمــاره آمــاده

به بی کسان و غریبان پناه و هـمدردی            میان خـسته دلان هم  نـشینی ات ساده

به نوکران وغلامان چه خوش نظر داری            کنار سـفـرۀ خود سـر به زیر و افـتاده

به روی خـلـق نـیـاری گـنـاه پـنـهـانی            به کـلـب هـم اگـر آیـد، دهـی تو قـلاده

دل از تو کرب و بلای حسین می خواهد

زیـارت نجف و کـاظـمـیـن می خواهد